Menselijke piramide voor klimaatactie
Het nut van het lichamelijk ervaren van balans en disbalans
Hoe komt het dat de wetenschappelijke kennis over klimaatverandering de afgelopen decennia exponentieel is toegenomen maar we niet exponentieel meer actie ondernemen om deze klimaatverandering tegen te gaan? We weten erg veel over klimaatverandering, maar de kennis hierover is vooral cognitief. De praktijk wijst uit dat deze cognitieve kennis onvoldoende aanzet tot klimaat mitigerende maatregelen. Verschillende benaderingen van kennisoverdracht versterken elkaar, zo zijn beeldende en expressieve benaderingen een aanvulling op cognitieve kennis.Linde gaat in haar scriptie onderzoeken hoe we tot lichamelijke kennis over balans en disbalans in ecosystemen kunnen komen en in welke mate dit leidt tot meer klimaatpositief gedrag. Ik ga dit doen aan de hand van een actieve focusgroep waarin ik met de participanten menselijke piramides ga bouwen. Ik ga de participanten leren hoe ze samen een piramide kunnen bouwen. In deze piramide ervaren ze balans en disbalans. Hier komen vele vragen bij kijken: durf je de ander te vertrouwen? Accepteer je jouw afhankelijkheid van de ander? Kan je je overgeven aan de gezamenlijke balans en voel je de kracht daarvan? Als de piramide eenmaal staat: wat gebeurt er als er iemand uit een staande piramide wordt gehaald? Als er iemand valt? Als er aan je getrokken wordt? Wat doet dat met jou en met het geheel van de piramide? Ben jij nog een los individu, of ben je vooral onderdeel van het geheel? Wat gebeurt er als jij je losmaakt van het geheel? Als het fout gaat, wat is het moment waarop de piramide instort? Hoe stabiel is het geheel? Hieronder leg ik in mijn paper nog meer uit over Bodily learning.
